ΦΙΛΕ ΧΑΜΕΝΕ

Τον είδα στο δρόμο μετά από χρόνια πολλά.
Είχαν αρχίσει ν' ασπρίζουν τα μαλλιά του.
Ρυτίδες στο πρόσωπο σκαμμένες βαθιά,
που δεν υπήρχαν όταν ήμασταν παιδιά.
Μα η ματιά του έμεινε παιδική.
Βράχνιασε η φωνή του,
μα πάντα μελωδική.

Με είδε κι εκείνος και μου μίλησε,
λες και δεν είχαν περάσει τόσα χρόνια.
Την ιστορία του διηγήθηκε,
μα μια σκιά του σκέπασε τα μάτια.
Το ένιωσα μα δεν του μίλησα.
Δώσαμε τα χέρια και χωρίσαμε.

Που σε έστειλε ο αγέρας αδέλφι μου;
Που παράδερνες μονάχος; Σε ποιους ουρανούς ;
Πόσες ήταν καταιγίδες που σε δείρανε ;
Ποια να ήταν τα όνειρά σου που σου πήρανε ;

Οι ρυτίδες που χαράζουν πρόσωπα
δεν πρέπει να αγγίζουν την καρδιά.
Η καρδιά σου πρέπει να μείνει ζωντανή
και ν' αγαπάει όπως αγαπάει ένα παιδί.