Η ΠΟΛΗ ΜΕ ΠΝΙΓΕΙ

Η πόλη με πνίγει πια δε βαστώ.
Πρέπει να φύγω για να σωθώ.
Στον ώμο η κιθάρα - βρυχάται η μηχανή.
Καλπάζουν τ' άγρια άτια μου στην εθνική.

Τ' άστρα το βράδυ να δούμε μαζί
και το πρωί την ανατολή.
Να δούμε την Πούλια και τον Αυγερινό.
Έλα να φύγουμε μαζί από 'δω.

Σαν άνθρωποι να ζούμε όχι σαν ποντικοί.
Έλα να φύγουμε μωρό μου μαζί.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΚΟΙ

Όπως κραυγάζει όποιος πονάει θα φωνάξω. Σε κλάμματα ευθύς αμέσως θα λυθώ. Για τους καλούς και τους κακούς πρέπει να ψάξω. Με το καλό ή το κακό για να ταχθώ. Βαρέθηκα ν’ ακούω παραμύθια για ιδέες, χρώματα κι ιδανικά. Του κόσμου όλα τα παιδιά είναι τα ίδια. Διαφορά υπάρχει μόνο στην καρδιά. Την προσευχή τους κάνουν πριν σκοτώσουν οι «υπηρέτες του καλού» για ν’ ανδρειωθούν. Στο όνομα του Ιησού πυροβολούνε. Με την ευχή του, λέν’, δολοφονούν. «Ελευθερίας μαχητές» αποκαλούνται, βαπτίζουν όποιους θέλουνε «κακούς». Μα τους αληθινούς κακούς δεν πολεμάνε. Αδέλφια είναι μα δεν ξέρεις κι ούτε ακούς. Αν «θέλημα είναι του Θεού» αδέλφια να σκοτώνω, γυναίκες χήρες και μικρά παιδιά ν’ αφήνω ορφανά, «Κακό» πια θεωρήστε με κι ελάτε να με φάτε γιατί δεν μάσησα εγώ το χόρτο σας.
Διαβάστε περισσότερα

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ

Κανείς δε θα με κλείσει σε τοίχους μαζί μ' άλλους που θύματα έχουν πέσει στους στόχους τους μεγάλους. Κανείς δε θα σφραγίσει την πόρτα της καρδιάς μου. Στο άπειρο θα απλωθεί, να νιώσει κόσμους άλλους. Τη ραδιενέργεια που εκπέμπει η οθόνη δε θ' αφήσω πια κάνει τα όνειρά μου σκόνη. Μόνο την κιθάρα μου ακούω σαν μιλάει. Μαζί μου στα ουράνια σαν αετός πετάει. Το όπιο που μας ποτίζουνε εγώ δεν το αγγίζω. Σαν αετός περήφανα ψηλά θα φτερουγίζω. Δεν μ' αγγίζουν οι βολές, δόκανα δε με πιάνουν. Τα βέλη που μου ρίχνουνε απάνω εδώ δε φτάνουν. Δε θ' αφήσω να μου πάρουν την ψυχή μου. Έξω από τα όρια θα ζήσω τη ζωή μου. Δεν εξουσιάζεται ο νους μου από κανένα και η καρδιά μου ελέγχεται μονάχα από ‘μένα κι Εσένα, αν θες.
Διαβάστε περισσότερα

ΤΕΤΑΡΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΔΕΞΙΑ

Πάρε την οδό του γαλαξία τέταρτο αστέρι δεξιά. Λένε δεν υπάρχει υποκρισία. Λένε δεν υπάρχει εκεί ψευτιά. Γύρισαν το σύμπαν γενναίοι ταξιδιώτες. Αργοναύτες, εξερευνητές. Πουθενά δε βρήκαν ψήγματα αγάπης μέσα στις ανθρώπινες καρδιές. Μέταλλο δυσεύρετο έγιν’ η αγάπη, έγιν’ η αλήθεια και τα ιδανικά. Είδωλα εφήμερα μας εξουσιάζουν. Στραγγίζουν από μέσα μας κάθε ανθρωπιά. Ίκαρος καινούριος θα επιχειρήσω να γίνω με φανταστικά φτερά. Δείξε μου το δρόμο για εκείνο το αστέρι. Μήπως όμως φίλε μου είναι πάρα πολύ ψηλά;
Διαβάστε περισσότερα